Maden

 14.05.17

I. Doğum, yaşayış

Mezarını kazıyor gece gündüz

patronlar, üretim araçlarının sahiplerinin kedileri

daha fazla doyuyor.

Çocuk parası dahil.

Devlet olmanın baş kurallarındandır

madenci kemirmek,

para bastırmaktan sonra.

Yaşamak her daim önemini koruyor.

Karanlıktaki her rüyayı

ölüme yorsa da Yusuf!

Gözlerini açsa karanlık,

kapatsa burnunda ev kokusu.

Koyar karısının karnına büyük ellerini,

nasıl da  uzatır bebeği ellerini.

Korkusunu karanlıkta bırakmış adam,

ansızın korkar şu minik kıpırtıya.

Karısının yüzünde acıyı sürükleyen bir gülücük.

Her gün doğar ve her gün ölür.

Tartıda fazlası, ciğerlerinde kömür tozu.

Sözüm ona yaşasın diye insanlar.

Kanatsız serçedir

bedenleri, kafesinde bankaların.

Ve ölüm saçan kömür karası devlet güneşi,

Kanat katilleri!

II. Ölüm, başlangıç

Onun sahip olduğundan fazlası

insanlığa haram değil midir?

Kömür çıkaranların evleri hala soğuk,

hayallerinde mavi bir güneş.

Her el bir atlas.

Dünya sürekli ağırlaşıyor.

Ötekilerinin elleri temiz.

Ötekiler biziz.

Ellerini ver ve ne olur biraz emek bulaştır

Amerika yobazı ellerime.

Var olan karanlık katılaştı şimdi.

Sımsıkı sarılarak dostuna,

Kendine kattı.

Bebek ağladı, anne ağladı.

Patates ağladı, ekmek, su ağladı.

Ve patronlar Kapital’e ağladı.

Oğuzhan KAYMAZ