Baskül

Bakıyor desenlerime

çapaklı dalgın gözler.

Kirli ve üşümüş parmak uçları

dokunuyor  sevgisiz metalime.

Parlayan sadece benim

gri gökyüzünde.

Trafik öfkeyle bağırıyor

Tren vagonlar dolusu özlemli

çığlık çığlığa kalkıyor.

Çocuk hayatın altında

Dizlerini karnına çekmiş oturuyor.

Tozlu ve kibirli ayaklarla

Basılmadı üzerime hala

Ezilmedim

Sevinmedik buna.

Renklerime dalgın hala çocuk

Mavimde, bakmaya korktuğu

Gökyüzüne bakıyor.

Yeşilimde, meltemli çayırlara sarılıyor

Sarılarım onu ısıtmayan güneş,

Okşuyor sarılarımı çocuk

Kirli parmak uçları kirleniyor

Soğuk parmak uçları ısınıyor.

Gözlerini  kapatsa çocuk

Bir anne kucağına atıveriyor kendini

Bir baba okşuyor yağlı saçlarını

Bir oyun oynuyor gülerek arkadaşlarıyla

Gözlerini kapatamıyor

Yasak!

Kalabalık bir bana bakıyor

Bir de cılız boynun taşıdığı

O okşanmamış başa.

Bütün yüzler çevriliyor,

İnsanlık gelip geçiyor önümüzden.

Ben kim miyim?

Tanırsınız beni

Ben çocuğun ilk ve tek oyuncağı,

Ezildikçe mutluluk çıkaran,

Renkli, tozlu ve umut saçan

Baskül.

Kapat gözlerini çocuk,

İnsanlık zaten uykuda.

Oğuzhan KAYMAZ